تکنولوژی

تلويزيون (تلويزيون) كه گاه كوتاه به تل و تله تلقي مي شود ، رسانه ارتباطي است كه براي انتقال تصاوير متحرك به صورت تک رنگ (سياه و سفيد) ، يا به صورت رنگي و در دو يا سه بعد و صدا استفاده مي شود. این اصطلاح می تواند به مجموعه تلویزیونی ، نمایش تلویزیونی یا رسانه انتقال تلویزیون اطلاق شود. تلویزیون رسانه ای گسترده برای تبلیغات ، سرگرمی ، اخبار و ورزش است. تلویزیون در اواخر دهه 1920 به شکل های خام آزمایشی در دسترس قرار گرفت ، اما هنوز چند سال طول خواهد کشید تا این فناوری جدید به بازار عرضه شود. پس از جنگ جهانی دوم ، شکل پیشرفته پخش تلویزیونی سیاه و سفید در ایالات متحده و انگلیس رایج شد و مجموعه های تلویزیونی در خانه ها ، مشاغل و موسسات رایج شد. در دهه 50 ، تلویزیون رسانه اصلی برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی بود.

در اواسط دهه 1960 ، پخش رنگی در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته معرفی شد. در دسترس بودن انواع مختلفی از رسانه های ذخیره سازی بایگانی مانند نوارهای Betamax و VHS ، هارد دیسک های با ظرفیت بالا ، دی وی دی ، فلش مموری ، دیسک های Blu-ray با کیفیت بالا و ضبط کننده ویدیوهای دیجیتال ابری ، بینندگان را قادر به تماشای مطالب از پیش ضبط شده می کند دقیقاً مثل فیلم — در خانه در برنامه زمانی خودشان. به دلایل بسیاری ، به ویژه راحتی بازیابی از راه دور ، ذخیره سازی برنامه های تلویزیونی و ویدئویی اکنون در ابر رخ می دهد. در پایان دهه اول دهه 2000 ، انتقال تلویزیون های دیجیتال محبوبیت زیادی پیدا کرد. توسعه دیگر حرکت از تلویزیون با کیفیت استاندارد (SDTV) (576i ، با 576 خط قطعنامه و 480i در هم پیوسته) به تلویزیون با کیفیت بالا (HDTV) است که وضوح قابل توجهی بالاتر را ارائه می دهد. HDTV ممکن است در قالب های مختلف منتقل شود: 1080p ، 1080i و 720p. از سال 2010 ، با اختراع تلویزیون هوشمند ، تلویزیون اینترنتی دسترسی به برنامه ها و فیلم های تلویزیونی را از طریق اینترنت از طریق سرویس های ویدئویی مانند Netflix ، Amazon Video ، iPlayer و Hulu افزایش داده است.

در سال 2013 ، 79٪ از خانوارهای جهان صاحب یک تلویزیون بودند. جایگزینی صفحه نمایش اشعه کاتدی ولتاژ بالا و ولتاژ بالا (CRT) صفحه نمایش با فن آوری های جایگزین صفحه جمع و جور ، کارآمد با انرژی ، صفحه نمایش مسطح مانند LCD (هر دو با نور پس زمینه و فلورسنت) ، نمایشگرهای OLED و نمایشگرهای پلاسما سخت افزاری بود. انقلابی که در اواخر دهه 1990 با مانیتور رایانه آغاز شد. بیشتر تلویزیونهای فروخته شده در دهه 2000 دارای صفحه تخت ، عمدتا LED بودند. تولید کنندگان عمده از قطع LCD CRT ، DLP ، پلاسما و حتی ال سی دی های دارای نور پس زمینه فلورسنت تا اواسط سال 2010 خبر دادند. در آینده نزدیک ، LED ها به تدریج با OLED ها جایگزین می شوند. همچنین ، تولید کنندگان بزرگ اعلام کرده اند که به طور فزاینده تلویزیون های هوشمند را در اواسط سال 2010 تولید می کنند. تلویزیون های هوشمند با عملکردهای یکپارچه اینترنت و وب 2.0 در اواخر سال 2010 به شکل اصلی تلویزیون تبدیل شدند. سیگنال های تلویزیونی در ابتدا فقط به عنوان تلویزیون های زمینی با استفاده از فرستنده های با فرکانس رادیویی پرقدرت پخش می شدند تا سیگنال را به گیرنده های تلویزیونی مجزا منتقل کنند. از طرف دیگر ، سیگنال های تلویزیونی از طریق دهه 2000 با استفاده از کابل کواکسیال یا فیبر نوری ، سیستم های ماهواره ای و از طریق اینترنت توزیع می شوند. تا اوایل دهه 2000 ، اینها به عنوان سیگنال های آنالوگ منتقل می شدند ، اما انتظار می رود انتقال اواخر دهه 2010 به تلویزیون دیجیتال انجام شود. یک مجموعه تلویزیونی استاندارد از چندین مدار الکترونیکی داخلی ، از جمله یک تیونر برای دریافت و رمزگشایی سیگنال های پخش تشکیل شده است. دستگاه نمایشگر تصویری که فاقد یک تیونر است ، به درستی مانیتور ویدیویی به جای تلویزیون گفته می شود.

کلمه تلویزیون از یونان باستان τῆλε (tèle) به معنی "دور" و لاتین visio به معنی "دید" است. اولین استفاده مستند از این اصطلاح مربوط به سال 1900 است ، هنگامی که دانشمند روسی کنستانتین پرسکی از آن در مقاله ای استفاده کرد که در نخستین کنگره بین المللی برق به زبان فرانسه ارائه داد ، که از 18 تا 25 آگوست 1900 در نمایشگاه بین المللی جهانی در پاریس نسخه Anglicised این اصطلاح نخستین بار در سال 1907 ، هنگامی که هنوز "... یک سیستم نظری برای انتقال تصاویر متحرک از طریق تلگراف یا سیمهای تلفنی" بود ، تأیید شده است. این "... به زبان انگلیسی ایجاد شده یا از télévision فرانسه وام گرفته شده است." در قرن 19 و اوایل قرن 20 ، سایر "... پیشنهادات برای نام یک فناوری فرضی پس از ارسال برای ارسال تصاویر از راه دور تلفنی بود. (1880) و televista (1904). " مخفف" تلویزیون "از سال 1948. استفاده از این اصطلاح به معنای" یک مجموعه تلویزیونی "از سال 1941 است.

استفاده از این اصطلاح به معنای "تلویزیون به عنوان یک رسانه" از سال 1927 میلادی است. اصطلاح عامیانه "تلی" در انگلیس رایج تر است. اصطلاح عامیانه "لوله" یا "لوله boob" از لوله پرتوهای کاتدی بزرگ که در بیشتر تلویزیونها استفاده می شود تا ظهور تلویزیونهای صفحه مسطح ناشی می شود. اصطلاح عامیانه دیگر برای تلویزیون "جعبه احمق" است. همچنین ، در دهه 1940 و در سراسر دهه 1950 ، در اوایل رشد سریع برنامه نویسی تلویزیون و مالکیت تلویزیون در ایالات متحده ، اصطلاح عامیانه دیگری در آن دوره کاربرد گسترده ای پیدا کرد و امروزه همچنان مورد استفاده قرار می گیرد تا تمایز تولیداتی که در ابتدا برای پخش ایجاد شده است. در تلویزیون از فیلم هایی که برای نمایش در سینماها تهیه شده اند. "صفحه کوچک" ، به عنوان یک صفت مرکب و اسمی ، به اشاراتی خاص به تلویزیون تبدیل شد ، در حالی که از "صفحه بزرگ" برای شناسایی تولیدات ساخته شده برای انتشار تئاتر استفاده می شد.

تلويزيون (تلويزيون) كه گاه كوتاه به تل و تله تلقي مي شود ، رسانه ارتباطي است كه براي انتقال تصاوير متحرك به صورت تک رنگ (سياه و سفيد) ، يا به صورت رنگي و در دو يا سه بعد و صدا استفاده مي شود. این اصطلاح می تواند به مجموعه تلویزیونی ، نمایش تلویزیونی یا رسانه انتقال تلویزیون اطلاق شود. تلویزیون رسانه ای گسترده برای تبلیغات ، سرگرمی ، اخبار و ورزش است. تلویزیون در اواخر دهه 1920 به شکل های خام آزمایشی در دسترس قرار گرفت ، اما هنوز چند سال طول خواهد کشید تا این فناوری جدید به بازار عرضه شود. پس از جنگ جهانی دوم ، شکل پیشرفته پخش تلویزیونی سیاه و سفید در ایالات متحده و انگلیس رایج شد و مجموعه های تلویزیونی در خانه ها ، مشاغل و موسسات رایج شد. در دهه 50 ، تلویزیون رسانه اصلی برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی بود.

در اواسط دهه 1960 ، پخش رنگی در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته معرفی شد. در دسترس بودن انواع مختلفی از رسانه های ذخیره سازی بایگانی مانند نوارهای Betamax و VHS ، هارد دیسک های با ظرفیت بالا ، دی وی دی ، فلش مموری ، دیسک های Blu-ray با کیفیت بالا و ضبط کننده ویدیوهای دیجیتال ابری ، بینندگان را قادر به تماشای مطالب از پیش ضبط شده می کند دقیقاً مثل فیلم — در خانه در برنامه زمانی خودشان. به دلایل بسیاری ، به ویژه راحتی بازیابی از راه دور ، ذخیره سازی برنامه های تلویزیونی و ویدئویی اکنون در ابر رخ می دهد. در پایان دهه اول دهه 2000 ، انتقال تلویزیون های دیجیتال محبوبیت زیادی پیدا کرد. توسعه دیگر حرکت از تلویزیون با کیفیت استاندارد (SDTV) (576i ، با 576 خط قطعنامه و 480i در هم پیوسته) به تلویزیون با کیفیت بالا (HDTV) است که وضوح قابل توجهی بالاتر را ارائه می دهد. HDTV ممکن است در قالب های مختلف منتقل شود: 1080p ، 1080i و 720p. از سال 2010 ، با اختراع تلویزیون هوشمند ، تلویزیون اینترنتی دسترسی به برنامه ها و فیلم های تلویزیونی را از طریق اینترنت از طریق سرویس های ویدئویی مانند Netflix ، Amazon Video ، iPlayer و Hulu افزایش داده است.

در سال 2013 ، 79٪ از خانوارهای جهان صاحب یک تلویزیون بودند. جایگزینی صفحه نمایش اشعه کاتدی ولتاژ بالا و ولتاژ بالا (CRT) صفحه نمایش با فن آوری های جایگزین صفحه جمع و جور ، کارآمد با انرژی ، صفحه نمایش مسطح مانند LCD (هر دو با نور پس زمینه و فلورسنت) ، نمایشگرهای OLED و نمایشگرهای پلاسما سخت افزاری بود. انقلابی که در اواخر دهه 1990 با مانیتور رایانه آغاز شد. بیشتر تلویزیونهای فروخته شده در دهه 2000 دارای صفحه تخت ، عمدتا LED بودند. تولید کنندگان عمده از قطع LCD CRT ، DLP ، پلاسما و حتی ال سی دی های دارای نور پس زمینه فلورسنت تا اواسط سال 2010 خبر دادند. در آینده نزدیک ، LED ها به تدریج با OLED ها جایگزین می شوند. همچنین ، تولید کنندگان بزرگ اعلام کرده اند که به طور فزاینده تلویزیون های هوشمند را در اواسط سال 2010 تولید می کنند. تلویزیون های هوشمند با عملکردهای یکپارچه اینترنت و وب 2.0 در اواخر سال 2010 به شکل اصلی تلویزیون تبدیل شدند. سیگنال های تلویزیونی در ابتدا فقط به عنوان تلویزیون های زمینی با استفاده از فرستنده های با فرکانس رادیویی پرقدرت پخش می شدند تا سیگنال را به گیرنده های تلویزیونی مجزا منتقل کنند. از طرف دیگر ، سیگنال های تلویزیونی از طریق دهه 2000 با استفاده از کابل کواکسیال یا فیبر نوری ، سیستم های ماهواره ای و از طریق اینترنت توزیع می شوند. تا اوایل دهه 2000 ، اینها به عنوان سیگنال های آنالوگ منتقل می شدند ، اما انتظار می رود انتقال اواخر دهه 2010 به تلویزیون دیجیتال انجام شود. یک مجموعه تلویزیونی استاندارد از چندین مدار الکترونیکی داخلی ، از جمله یک تیونر برای دریافت و رمزگشایی سیگنال های پخش تشکیل شده است. دستگاه نمایشگر تصویری که فاقد یک تیونر است ، به درستی مانیتور ویدیویی به جای تلویزیون گفته می شود.

کلمه تلویزیون از یونان باستان τῆλε (tèle) به معنی "دور" و لاتین visio به معنی "دید" است. اولین استفاده مستند از این اصطلاح مربوط به سال 1900 است ، هنگامی که دانشمند روسی کنستانتین پرسکی از آن در مقاله ای استفاده کرد که در نخستین کنگره بین المللی برق به زبان فرانسه ارائه داد ، که از 18 تا 25 آگوست 1900 در نمایشگاه بین المللی جهانی در پاریس نسخه Anglicised این اصطلاح نخستین بار در سال 1907 ، هنگامی که هنوز "... یک سیستم نظری برای انتقال تصاویر متحرک از طریق تلگراف یا سیمهای تلفنی" بود ، تأیید شده است. این "... به زبان انگلیسی ایجاد شده یا از télévision فرانسه وام گرفته شده است." در قرن 19 و اوایل قرن 20 ، سایر "... پیشنهادات برای نام یک فناوری فرضی پس از ارسال برای ارسال تصاویر از راه دور تلفنی بود. (1880) و televista (1904). " مخفف" تلویزیون "از سال 1948. استفاده از این اصطلاح به معنای" یک مجموعه تلویزیونی "از سال 1941 است.

استفاده از این اصطلاح به معنای "تلویزیون به عنوان یک رسانه" از سال 1927 میلادی است. اصطلاح عامیانه "تلی" در انگلیس رایج تر است. اصطلاح عامیانه "لوله" یا "لوله boob" از لوله پرتوهای کاتدی بزرگ که در بیشتر تلویزیونها استفاده می شود تا ظهور تلویزیونهای صفحه مسطح ناشی می شود. اصطلاح عامیانه دیگر برای تلویزیون "جعبه احمق" است. همچنین ، در دهه 1940 و در سراسر دهه 1950 ، در اوایل رشد سریع برنامه نویسی تلویزیون و مالکیت تلویزیون در ایالات متحده ، اصطلاح عامیانه دیگری در آن دوره کاربرد گسترده ای پیدا کرد و امروزه همچنان مورد استفاده قرار می گیرد تا تمایز تولیداتی که در ابتدا برای پخش ایجاد شده است. در تلویزیون از فیلم هایی که برای نمایش در سینماها تهیه شده اند. "صفحه کوچک" ، به عنوان یک صفت مرکب و اسمی ، به اشاراتی خاص به تلویزیون تبدیل شد ، در حالی که از "صفحه بزرگ" برای شناسایی تولیدات ساخته شده برای انتشار تئاتر استفاده می شد.